Bewoners aan Spinozahof gaan samen koken
Op 16 oktober stond de Bakfiets voor de tweede keer op het Spinozahof. Terwijl de vlaggetjes feestelijk wapperen, stelt bewoner Akberet dat het koud is. Ze heeft gelijk. De temperaturen hebben een jasje uitgedaan afgelopen weekend. Rondom de bakfiets zitten zes bewoners en een stel kinderen met warme koffie, thee en mandarijntjes en koeken. De vrouwen komen uit Somalië, Eritrea, Irak en Nederland en zijn allen op hun eigen manier actief in de buurt. Wat ze bij de start van dit Bakkie nog niet weten, is dat ze acht dagen later samen gaan koken en eten.
Ans woont aan het speelpleintje. Ze heeft er van alles aan gedaan om het daar gezellig te maken. Ze zou graag zien dat er af en toe eens wat vaders en moeders met de spelende kinderen meekomen. Voor de gezelligheid, maar een keer een handje bij het schoonmaken en -houden van het plein zou ook prettig zijn. Ze moedigt de jonge moeders aan hun naam en telefoonnummer te delen, dan worden ze toegevoegd aan een appgroep. Als er dan iets gebeurt op het plein, krijgen ze een appje. Dat kan ook zijn als er Jeu de Boules wordt gespeeld. Want de kinderen vinden dat leuk, maar de ballen zijn zwaar. Ouders kunnen daar bij helpen.
Een oplossing
Benin wijst naar de hoge struiken op de hoek van de straat. Die zorgen ervoor dat automobilisten de kinderen die erachter, op de stoep, spelen niet zien. En dat is gevaarlijk. Susan en Maria knikken. Het zou prettig zijn als daar iets aan gedaan kan worden. Cecile vertelt dat dit iets is voor de gemeente. Ze noemt het algemene telefoonnummer waar de vrouwen melding kunnen maken. Hetty is op de reuring op straat afgekomen. Ze heeft een andere oplossing; haar heggenschaar. Op haar eigen pleintje vond de gemeente het ook prima. Dat lijkt in een mum van tijd geregeld. Het gaat ook nog over allerlei groen dat ongewenst de wijk uit verdwijnt. Door het maai- en schoffelwerk van de gemeente bijvoorbeeld, waardoor er niks meer terug groeit. Of als bewoners uit een huurwoning vertrekken. Dan saneert de Alliantie zo’n tuin. Waarom kunnen ze niet vragen aan de nieuwe bewoners of en wat ze met het groen willen? Nu worden de bewoners op kosten gejaagd, terwijl dat misschien niet nodig is. Cecile stelt voor om Bianca van de Alliantie bij het volgende Bakkie te halen.
Gezamenlijke avond
Ans diept herinneringen op aan de Nieuwjaarsborrel van afgelopen jaar. Met Glühwein, warme chocomel en lekkere dingetjes. En zo verschuift het gesprek richting eten. Hetty is heel benieuwd naar wat de andere dames koken. Naar de kruiden die ze gebruiken en de gerechten die ze maken in de Eritrese, Somalische en Irakese keuken. Na wat uitwisseling gaat Hetty weer verder. Robert, de man van Ans, en Tristan schuiven ook nog even aan. Robert weet te melden dat er tegenwoordig niet zomaar meer tuintjes worden gesaneerd door Alliantie. Bij de twee voorbeeldwoningen hebben ze alles alleen maar wat bijgewerkt. Dat is goed nieuws, als buurt weet je samen van alles, in contacten deel je al die kennis. Robert roept vrolijk iets naar Noah, een jongen die met een voetbal langsloopt. Akberet is verbaasd dat Robert de naam van haar zoon kent. “Ja, ik woon aan het pleintje en zie hem heel vaak. Ik ken al die jongens bij naam,” zegt Robert lachend. Ook een andere buurman schuift even aan. Het gesprek gaat al snel weer over een gezamenlijke eetavond. De vrouwen zijn zover dat ze er hun schouders wel onder willen zetten. Volgende week is het herfstvakantie, dat komt mooi uit. Dan kunnen de kinderen ook lekker mee-eten. Cecile belt meteen Monique van de Koepel, want daar hebben ze een mooie keuken. En op dinsdagavond is er normaal gesproken nog ruimte. Het is in tien minuutjes geregeld. Dinsdag om 12 uur krijgen de bewoners uitleg over hoe het in de keuken werkt. Daarna kunnen ze dan nog boodschappen doen. Om vier uur gaan ze vervolgens de keuken in.
Elkaar leren kennen
Op dat moment loopt Hetty weer langs, met een tas vol spullen. “Kijk, daar is Hetty al met de boodschappen,” klinkt het lachend uit de groep. Hetty sluit aan en is blij verrast met het initiatief. Ze doet graag mee en zal Gado Gado maken. Het enthousiasme is inmiddels dermate groot, dat er al een hele lijst is van buren en andere buurtgenoten die uitgenodigd gaan worden. Hetty vraagt zich even af of er een maximum moet worden gesteld aan het aantal eters. Dat wordt, na wat onderling overleg, op 30 gesteld. Dat is prima te doen met de zes koks die hier al zijn. En ook mooi voor een eerste keer.
Ans is opgetogen. Ze heeft zin in dinsdag en ziet dat alle bewoners die er vandaag bij waren hun naam en telefoonnummer hebben doorgegeven voor de plein-appgroep. Na vijf kwartier samen koffiedrinken kennen deze bewoners elkaar bij naam. En ze gaan elkaar nog beter leren kennen in de keuken, op het pleintje bij Ans en Robert en tijdens het snoeien van de heg op de hoek.
